Dag 13

Het is hier ijskoud en nat. Als ik echter de weersnieuwtjes hoor, dan bof ik hier nog. De sneeuw is er (nog) niet. Ik wacht nog op de post.

Ik had mijn bedje gemaakt, maar gisteravond is hij definitief kapot gegaan. Ik heb op een stapeltje kleding geslapen. Gaat niet zo lekker! In de verste omtrek geen stad en dan komt Pinksteren. De eigenaren van mijn camping lenen mij een bedje. Ik blijf nu tot dinsdag hier en rijd dan naar Tuebingen, een grotere stad waar ik een nieuw bedje op de kop kan tikken. Qua pech begint deze reis weer op die van verleden jaar te lijken.

Het blijft hier koud, maar in ieder geval droog. 's-Middags komt zelfs de zon aarzelend tevoorschijn. Mijn vriend de wind is er ook, maar hij heeft zeker geen warme adem.
Van de eigenaresse hoorde ik dat met Hemelvaart de camping vol stond en er veel mensen afgewezen moesten worden. Dat was ook de verwachting voor Pinksteren, maar naarmate het weer slechter werd waren er steeds meer opa's, oma's en kinderen ziek geworden. De camping staat nu halfvol. Toch wel fijn dat slechte weer.

Om de kou te verdrijven heb ik een stevig klimmetje gereden.
Daarna ben ik gaan wandelen, iets wat me niet zo ligt door mijn zenuwpijn. Nu heb ik een mooie ronde gemaakt van 8 km. in die ronde stond een enorme uitkijktoren. Toen ik nog zat te twijfelen, rende een man met een rotvaart naar beneden. Hij kwam een praatje maken. Hij was een verduitste Spanjaard. Met 56 met pensioen en deed elke dag dezelfde oefeningen. Daar hoorde bij dat hij in tempo de toren oprende en ook weer af. Tegenwoordig moest hij na 120 van de 196 treden even rusten. Hij zag eruit alsof hij net met pensioen was. Hij deed dit al 20 jaar. Vervolgens SPRONG de 77 jarige op zijn mountainbike. Ik ging in normaal tempo omhoog en heb vier keer gerust.

Ondanks dat ik er pas 1 dag was, hadden ze al een bosweg naar mij vernoemd: de Eselsweg liep naar de wachttoren.